Uppi í risinu sérðu lítið ljós,
heit hjörtu, fölnuð rós.
Matarleifar, bogin skeið,
undan oddinum samviskan sveið.
Ţau trúðu á draumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbáðu ţau.
Fingurnir gældu við stálið kalt,
lífsvökvann dælan saug.
Draumarnir langir runnu í eitt,
dofin ţau fylgdu með,
sprautan varð lífið, með henni gátu breytt
ţví sem átti eftir að ske.
Uppi í risinu lágu og ófu sinn vef,
óttann ţræddu upp á ţráð.
Ekkert gat skeð ţví ţað var ekkert ef,
ef vel var að gáð.
Hittust á laun, léku í friði og ró,
í skugganum sat Talía.
Hvítir hestar drógu vagninn með Rómeó,
við hlið hans sat Júlía.
Trúðu á draumamyrkrið svalt,
draumarnir tilbáðu ţau.
Rómeó - Júlía.
Ţegar kaldir vindar haustsins blása,
naprir um göturnar,
sérðu Júlíu standa, bjóða sig hása
í von um líf í æðarnar.
Ţví Rómeó villtist inn á annað svið,
hans hlutverk gekk ekki ţar.
Of stór skammtur stytti ţá bið
inni á klósetti á óţekktum bar.
Hittust á laun, léku í friði..